شهیدان بی‌نشام در ازنا، باز می‌گردند؛ پیکرهای شهیدانی که در خاک لرستان تشییع می‌شوند و یادشان ریشه می‌دواند در لابه‌لای کوه‌ها و درختان بلوط.
خبرگزاری تسنیم، لرستان: خاک گویی هیچ‌گاه پس از جنگ شفا نیافت. خاکی که هر لحظه در خودش تلاطم می‌کند، در سکوت و در انتظار. سال‌ها دست‌های در تفحص خاک‌ها را پس‌وپیش کردند تا پیکرهایی بی‌نشان را یابند.
این جستجو، شبیه یک راز قدیمی است که از دل جنگ باقی مانده، در لابه‌لای خاک و خون. تفحص همچنان ادامه دارد، روزها و شب‌ها. خروارهای خاک را کنار می‌زنند و بعد استخوان‌های پیچیده در شولای خاک پیدا می‌شود.
قرار می‌شود چهار شهید را در هشت آذر به لرستان بیاورند. شهر ازنا به‌استقبال می‌رود. مادران، در انتظار ایستاده‌اند. تابوت‌ها و پیکرهای بی‌نشان با گام‌هایی که پر از تاریخ و خاطره‌اند، از راه می‌رسند.
لرستان با درختان بلوطش و کوه‌های بلندش، این پیکرهای گمنام را در دل خود می‌پذیرد. زمین لرستان، سرزمین تاریخ‌های گم‌شده است، سرزمین خاک و خون.
تابوت‌ها گویی از دل خاک زنده می‌شوند و حالا به‌میان مردم آمده‌اند، روی دست و روی شانه‌های آشنا. این تابوت‌ها تاریخ زنده هستند، خون‌های فداشده.
از میان تابوت‌ها، بوی خاک و خون بلند می‌شود، بویی که در دل این سرزمین ریشه دوانده است. این تابوت‌ها حامل تاریخ‌اند، حامل یادهایی که برای همیشه در دل مادران و این سرزمین زنده خواهند ماند.
دود اسپند همچنان در هوا می‌چرخد. پیکرهای بی‌نشان روحی از تاریخ، از جنگ، از فداکاری، و گم‌نامی را به‌دوش می‌کشند. تابوت‌ها آمده‌اند تا خاطره‌ها و خون‌ها را در دل زمین دوباره زنده کنند.
آنها آمده‌اند تا سکوت زمین پر از فریادهایی شود که هیچ‌گاه شنیده نشده بود. آنها آمده‌اند تا در دل خاک، جایی برای خون‌هایی که فدای تاریخ شده‌اند، پیدا کنند.
تشییع شهدای بی‌نشان در لرستان به‌نوعی بازگشت به گذشته است؛ بازگشتی که به ما یادآوری می‌کند که حتی در بی‌نشانی هم ارادت به شهدا هنوز ریشه دوانده‌است در دل خاک و در لابه‌لای کوه‌ها و درختان بلوط.
تشییع‌های بی‌نام در لرستان، به چیزی بیشتر از یک آیین تبدیل می‌شود. اینجا هر قطعه خاک، هر سنگ، هر کوه، گواهی بر فداکاری‌هاست.
لرستان، با جغرافیای خود، با زمین‌هایی که خاطراتش را در دل دارند، همچنان میزبان پیکرهایی است که هیچ‌گاه فراموش نخواهند شد.
انتهای پیام/
- نویسنده: تسنیم tasnimnews
