خطابه‌های آتشین حضرت زینب (س) در کوفه و شام، پژواک صدای علی (ع) بود که با شجاعت و ایستادگی بی‌نظیر خود، خیانت کوفیان و ظلم یزید را رسوا کرد و پیام آزادگی را تا ابد زنده نگه داشت.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از بیرجند، در میانه تاریخ پر فراز و نشیب عاشورا، صدایی از دل کوفه برخاست که گویی خود امیر مؤمنان، حضرت علی بن ابی‌طالب (ع)، دوباره جان گرفته و با کلامی آتشین، عدالت را فریاد می‌زد. این صدای رسا و خروشنده از گلوی بانویی بلند شد که داغ جانسوز شهادت بر دل داشت و به حق، بی‌بدیل‌ترین مفسر عاشورای حسینی بود؛ زینب کبری سلام‌الله‌علیها.
بانویی که در اوج مظلومیت، آینه تمام نمای صبر و مقاومت بود و با خطبه‌هایش نه تنها کوفه را به لرزه درآورد بلکه کاخ ستم و جور یزید را نیز متزلزل ساخت. او با زبانی نافذ و استواری آهنین، پرده‌های دروغ و نیرنگ را کنار زد و نقاب خیانت‌پیشگان را بر زمین افکند.
خطابه‌های زینب کبری در کوفه، کوفیانی را که به خویشتن آمده بودند به گریه واداشت، اما از سوی دیگر آنانی را که دل به دنیا بسته و پیمان‌شکن بودند، به نفرین و لعنت گرفتار ساخت.
بی‌بی زینب در برابر مردم و در مجلس ابن زیاد، پسر مرجانه، چنان کلام را بر زبان راند که گویی خود علی (ع) دوباره می‌فرمود: «ای اهل کوفه! ای حیله‌گران و پیمان‌شکنان! آیا می‌دانید گریه‌های بی‌فایده شما به چه می‌ماند؟ به زنی که پیله‌های خویش را بیهوده می‌تند و هرگز گرهی نمی‌گشاید. شما عهد بسته بودید با امام حسین (ع)، ولی شمشیر بر او کشیدید و آن پیمان را به خونش آلوده ساختید.»
این کلام، ترجمانی بود زنده و گویا از آیه قرآن که خداوند درباره کسانی نازل کرده که در لحظات دشوار همراه پیامبر نشدند: «بگذار اندکی بخندند و بسیار بگریند، جزای آنچه کسب کرده‌اند.»
خطابه حضرت زینب، زبان حق بود در برابر ستم و ظلم؛ آینه‌ای که چهره نفاق را به‌صراحت به نمایش گذاشت و پیمان‌شکنان را رسوا ساخت.
او با شجاعتی مثال‌زدنی، با ابن زیاد وارد گفت‌وگویی شد که ماندگار شد؛ جایی که ابن زیاد با تمسخر گفت: «سپاس خدا را که شما را رسوا ساخت»، اما زینب کبری با افتخار پاسخ داد: «سپاس خدا را که ما را به برکت پیامبرش گرامی داشت و پلیدی و خباثت را از ما زدود.»
اما این پایان ماجرا نبود. اوج ایستادگی و جسارت زینب (س) در شام و در محضر یزید بود؛ جایی که بانویی از خاندان پیامبر، در برابر جلاد بی‌رحم، زبان به اعتراض گشود و با زبانی برّنده و سوزان، بت ظلم و جور را شکست:«ای یزید! هرچقدر زمین و آسمان را بر ما تنگ کنی، ما نزد خداوند عزیز و محترمیم و تو نزد او ذلیل و خوار.»
خطابه‌های بی‌بدیل زینب کبری نه تنها هراس و اندوه دشمن را به همراه داشت بلکه روح مقاومت و ایستادگی را در دل‌های آزادی‌خواهان شعله‌ور کرد. او با کلام آتشین خویش، ثابت کرد که خون حسین (ع) هرگز پایمال نخواهد شد و حق، سرانجام پیروز است.
زینب (س) نه تنها نماینده صبر و بردباری است، بلکه نمادی از جسارت، حریت و بیداری در برابر ظلم است؛ بانویی که با لهجه علی (ع) سخن می‌گفت و تاریخ را به نفع عدالت ورق زد.
پی نوشت:
۱ – امالی مفید، ص۳۲۲٫
۲ – توبه ، آیه۸۲
۳ – نفس المهموم، ترجمه کمره ای،ص۱۸۴٫
۴ – لهوف سید بن طاووس، ص ۲۱۵ و ۲۲۱٫
یادداشت از هاجر فرخ نژاد ، خبرنگار
انتهای پیام/۲۵۸
- نویسنده: تسنیم tasnimnews
