اقتصادآنلاین-آرش نصیری؛ حنا ابوعوده و ۴۰ نفری که با آنها در رفح، در انتهای جنوبی نوار غزه در یک خانه مشترک زندگی می‌کند، بیش از یک هفته است که نمی‌توانند دوش بگیرند. پس از آن که صدها هزار فلسطینی به دلیل بمباران اسرائیل و دستور ترک شمال پرجمعیت نوار محاصره شده، مجبور به فرار به […]
اقتصادآنلاین-آرش نصیری؛ حنا ابوعوده و ۴۰ نفری که با آنها در رفح، در انتهای جنوبی نوار غزه در یک خانه مشترک زندگی می‌کند، بیش از یک هفته است که نمی‌توانند دوش بگیرند.
پس از آن که صدها هزار فلسطینی به دلیل بمباران اسرائیل و دستور ترک شمال پرجمعیت نوار محاصره شده، مجبور به فرار به جنوب این سرزمین شدند، آنها در یک خانه جمع شده‌اند.
ابوعوده گفت: «هر آبی که به دست آوریم به سختی برای نوشیدن کافی است. ما کودکان را در اولویت قرار می‌دهیم و فقط بدن خود را با یک پارچه مرطوب پاک می‌کنیم. اینجا هنوز خیلی گرم است و این باعث ایجاد مشکلات پوستی برای ما می‌شود.»
تأمین آب به یک چالش بزرگ برای خانواده‌های فلسطینی در این قلمرو تبدیل شده است که ۲.۳ میلیون نفر در آن زندگی می‌کنند، جایی که دمای هوا در روز یکشنبه ۳۱ درجه بود. به گفته آژانس‌های سازمان ملل، که مواردی از بیماری‌های ناشی از نوشیدن آب آلوده و شرایط بهداشتی نامناسب را گزارش کرده‌اند، مردم مجبور به نوشیدن آب کثیف هستند.
ژولیت توما، سخنگوی آنروا، آژانس امدادرسانی سازمان ملل به فلسطین، گفت که در سراسر غزه «مردم یا اصلا آب ندارند یا منابع محدودی دارند». او افزود که حتی در پناهگاه‌های آنروا آب آشامیدنی کمیاب بود.
به گفته مقامات اسرائیلی، از آنجایی که حماس که کنترل این نوار را در دست دارد در حمله ۷ اکتبر خود بیش از ۱۴۰۰ اسرائیلی را به قتل رسانده است، اسرائیل غزه را محاصره کرده و برق، آب و سوخت این منطقه را قطع کرده است. مقامات بهداشتی فلسطین روز یکشنبه اعلام کردند که از آن زمان تاکنون بیش از ۴۶۵۰ فلسطینی در حملات اسرائیل از زمین، هوا و دریا به غزه کشته شده‌اند.
اسرائیل این محاصره را به بیش از ۲۰۰ گروگان گرفته شده توسط حماس در غزه مرتبط می‌داند که دو نفر از آنها این هفته آزاد شدند. اسرائیل کاتز، وزیر انرژی اسرائیل در ۱۲ اکتبر در شبکه‌های اجتماعی گفت: «تا زمانی که گروگان‌های اسرائیلی به خانه باز نگردند، هیچ کلید برقی روشن نمی‌شود، هیچ شیر آب باز نمی‌شود و هیچ کامیون سوخت وارد نمی‌شود».
این نوار معمولاً آب شیرین را از مخلوطی از چاه‌ها، خط لوله‌ای از اسرائیل و کارخانه‌های نمک‌زدایی در دریای مدیترانه دریافت می‌کند. با این حال، آژانس‌های امدادی می‌گویند، کمبود سوخت و برق به نیروگاه‌ها و تأسیسات پمپاژ آب آسیب رسانده است.
مقامات سازمان ملل می‌گویند که اسرائیل تنها اجازه می‌دهد آب محدود و ناکافی از طریق خط لوله خود به جنوب غزه برای حدود سه ساعت در روز تأمین شود.
آنروا هشدار داده است که بدتر از اینها در راه است. این سازمان در روز یکشنبه اعلام کرد ظرف سه روز «سوخت این سازمان تمام خواهد شد که برای پاسخ بشردوستانه ما در سراسر نوار غزه بسیار مهم است.»
«بدون سوخت، آب، بیمارستان و نانوایی فعال وجود نخواهد داشت. نبود سوخت تعداد بیشتری از این کودکان، زنان و مردم غزه را از بین خواهد برد.»
قیمت آب از آغاز محاصره بیش از دو برابر شده است. حدود ۲۰ کامیون حامل تجهیزات اضطراری روز شنبه پس از مذاکرات طولانی از مصر وارد غزه شدند، اما مشخص نبود که آیا آنها آب حمل می‌کردند یا خیر، و در هر صورت، سازمان ملل این تدارکات را در مقایسه با نیاز مردم، «یک قطره» توصیف کرد. مقامات سازمان ملل می‌گویند که این کمک‌ها تاکنون تنها ۴ درصد از میانگین روزانه ارسال شده قبل از جنگ اخیر است.
در خان یونس، همچنین در جنوب غزه، محمد النجار ۴۵ ساله در صفی طولانی در مقابل نقطه توزیع آب ایستاد. او یک گاری الاغ با یک مخزن ۵۰۰ لیتری آورده بود که امیدوار بود بتواند آن را با آب پر کند.
او گفت: «آب و برق وجود ندارد. حتی وقتی مقداری آب لوله‌کشی از شهرداری می‌گیریم، نیرویی برای کارکردن پمپ‌ها برای بالا بردن آن به مخازن روی پشت بام وجود ندارد.»
وی افزود که ۳۰ آواره در خانه‌اش پناه گرفته‌اند. گاهی اوقات ساعت‌ها طول می‌کشد تا آب به دست بیاید. ما از آن فقط برای نوشیدن، آشپزی، شستن دست و وضو استفاده می‌کنیم.»
ساکنان گفتند که قیمت سوخت مصرفی برای ژنراتورهای خصوصی برای جبران کمبود برق سه برابر افزایش یافته است. آنها برای آوردن آب و انجام کارهای دیگر به چرخ دستی‌های الاغ متکی هستند، زیرا بنزین کمی باقی مانده است.
در صف آب، محمد الشانتی، ۳۹ ساله، که به همراه خانواده ۹ نفری خود از شهر غزه آواره شده بود، دو کانتینر ۲۰ لیتری حمل می‌کرد که قصد داشت آنها را به مدرسه انروا که به عنوان سرپناه استفاده می شد، ببرد.
او گفت: «آنروا گاهی اوقات یک بطری نیم لیتری آب معدنی به ازای هر نفر به ما پیشنهاد می‌دهد. چگونه این کافی خواهد بود؟»
ام محمد ابوجراد، ۴۴ ساله، در بیمارستان ناصر در خان یونس، جایی که خانواده‌های آواره پناه گرفته‌اند، لباس‌ها را در یک کاسه پلاستیکی با مقدار کمی آب می‌شست. او گفت: «پسرم را فرستادم تا یک گالن آب برای لباسشویی بخرد. ما لباس تمیزی نداریم.»
او به یکی از پسرانش اشاره کرد که با بچه‌های دیگر بازی می‌کرد و گفت که بدن او «جوش‌هایی زده که تا زمانی که خونریزی کند آن را می‌خراشد» بنابراین مجبور شد برای او دارو بخرد.
توما از آنروا گفت: «آب زندگی است. و آب در غزه در حال تمام شدن است.»
- نویسنده: اقتصاد آنلاین
