تا چند سال پیش، وقتی صحبت از آینده‌ی صنعت خودرو می‌شد، همه راه‌ها به یک مقصد ختم می‌شدند: خودروی برقی و خداحافظی با بنزین. اما حالا ورق در حال برگشتن است. هرچند الکتریکی‌سازی هنوز یکی از ستون‌های اصلی مسیر کاهش آلایندگی‌هاست، اما واقعیت صنعت خودرو پیچیده‌تر از یک جواب تک‌کلمه‌ای است.
به گزارش اکوایران و به نقل از کارمگزین در سال ۲۰۲۵، مسابقات بریتانیایی تورینگ‌کار (BTCC) رویکردی تازه و متفاوت را برای کاهش انتشار کربن در پیش گرفتند؛ رویکردی که به‌جای تمرکز صرف بر بهبود راندمان موتورها، به اصلاح سوخت مصرفی تکیه دارد. این تغییر دیدگاه، نقطه‌ی عزیمت مهمی در مسیر آینده‌ی صنعت خودرو محسوب می‌شود. چرا که درک تازه‌ای از مسئله‌ی پایداری ارائه می‌دهد: اینکه راه‌حل لزوماً در جایگزینی موتورهای درون‌سوز با فناوری‌های الکتریکی خلاصه نمی‌شود، بلکه گاهی تغییر سوخت می‌تواند راهی کم‌هزینه‌تر و عملی‌تر برای کاهش ردپای کربن باشد.
موتورهای احتراقی حتی در پیشرفته‌ترین حالت خود نیز همچنان دستخوش محدودیت‌های بنیادین قوانین ترمودینامیک‌اند. این یعنی بخشی از انرژی همیشه به گرما و گازهای گلخانه‌ای تلف می‌شود. اما اگر سوختی که در این موتورها می‌سوزد، از ابتدا فاقد کربن باشد ــ مانند سوخت‌های ترکیبی نوینی که تحت عنوان e‑Fuel شناخته می‌شوند ــ می‌توان انتشار خالص CO₂ را عملاً به صفر رساند.
سوخت e‑Fuel از ترکیب دی‌اکسید کربن جذب‌شده از هوا با هیدروژن حاصل از آب (توسط فرآیند الکترولیز و با کمک انرژی‌های تجدیدپذیر) تولید می‌شود. حاصل این فرآیند، سوختی است که می‌تواند مستقیماً در همان زیرساخت‌های فعلی توزیع، ذخیره و مصرف شود؛ بدون نیاز به بازطراحی خودروها یا سرمایه‌گذاری‌های هنگفت برای احداث شبکه‌های تازه. نکته‌ی مهم‌تر اینکه این سوخت از منظر عملکرد فنی تفاوت چندانی با بنزین یا گازوئیل ندارد و راندمان یا تجربه‌ی رانندگی را تغییر نمی‌دهد.
یکی از بزرگترین مزایای e‑Fuel، قابلیت پیاده‌سازی تدریجی آن در بازار است. برخلاف خودروهای برقی که به تغییرات ساختاری در صنعت نیاز دارند، e‑Fuel را می‌توان به‌تدریج و همگام با توسعه‌ی ظرفیت تولید، وارد بازار کرد. در عین حال، اگرچه انرژی بیشتری برای تولید e‑Fuel نسبت به سوخت فسیلی لازم است، اما با اتکا به منابع تجدیدپذیر، این انرژی می‌تواند پاک و بی‌هزینه‌ی زیست‌محیطی باشد. از همین رو، هزینه‌ی نهایی آن هم می‌تواند به سطحی رقابتی نزدیک شود.
در همین راستا، مسابقات BTCC اکنون از سوختی با نام Hiperflo ECO102 R100 بهره می‌برند. هرچند این سوخت به‌طور کامل با فناوری e‑Fuel ساخته نشده، اما به‌طور صددرصد تجدیدپذیر بوده و با هدف رسیدن به انتشار خالص صفر طراحی شده است. این حرکت می‌تواند الگویی باشد برای سایر حوزه‌های حمل‌ونقل و مسابقات موتوری که همواره متهم به تولید بالای گازهای گلخانه‌ای هستند.
نکته‌ی مهم اینجاست که استفاده از e‑Fuel فقط یک ابزار گذار نیست؛ بلکه می‌تواند چشم‌اندازی واقعی برای آینده‌ای پایدار باشد، به‌ویژه در کشورهایی مانند ایران که زیرساخت‌های برقی‌سازی گسترده ندارند یا خودروهای قدیمی همچنان بخش بزرگی از ناوگان را تشکیل می‌دهند. این نوع سوخت می‌تواند به عمر مفید فناوری‌های فعلی بیفزاید و در عین حال، با اصلاح ماهیت سوخت، جهان را به سمت کاهش تغییرات اقلیمی هدایت کند.
اگرچه e‑Fuel به تنهایی نمی‌تواند جایگزین کامل سوخت‌های فسیلی در همه‌ی بخش‌ها شود، اما نقشی کلیدی در گذار تدریجی و منطقی ایفا می‌کند؛ گذاری که نه فقط مبتنی بر آینده، بلکه وفادار به واقعیت‌های امروز است.
- نویسنده: اکوایران
