در کوچه پس کوچه‌های بندر انزلی، بر روی دیوار خانه‌ها و شیشه مغازه‌ها، هنوز هم می‌توان ردپای عشق و علاقه مردم به سیروس را دید؛نامی که بر زبان‌ها جاری می‌شود و نشان از جایگاه رفیع این ستاره درخشان فوتبال ایران دارد.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از بندرانزلی، یکم بهمن ماه، زادروز نامی آشنا برای هر ایرانی است، نامی که با فوتبال و مردانگی عجین شده است: سیروس قایقران، اسطوره‌ای که اگرچه در اوج جوانی و در حادثه‌ای تلخ از میان ما رفت، اما یاد و خاطره‌اش در قلب‌ها جاودان باقی ماند.
در کوچه پس کوچه‌های بندر انزلی، بر روی دیوار خانه‌ها و شیشه مغازه‌ها، هنوز هم می‌توان ردپای عشق و علاقه مردم به سیروس را دید. نامی که بر زبان‌ها جاری می‌شود و نشان از جایگاه رفیع این ستاره درخشان فوتبال ایران دارد.
سیروس قایقران در سال ۱۳۴۰ در محله کلویر بندر انزلی چشم به جهان گشود. از همان کودکی عشق به فوتبال در وجودش شعله می‌کشید و در زمین‌های خاکی کلویر استعداد ذاتی خود را به نمایش می‌گذاشت. حضور درخشان او در تیم منتخب آموزشگاه‌ها، زمینه ساز ورودش به تیم‌های نوجوانان و جوانان ملوان در سن ۱۶ سالگی شد. او در ملوان خوش درخشید و با هدایت این تیم به مقام قهرمانی باشگاه‌های گیلان، نوید ظهور ستاره‌ای بزرگ را به فوتبال ایران داد.
درخشش سیروس در ملوان زمینه ساز دعوت او به تیم ملی در سال ۱۳۶۳ شد. مردی از خطه شمال کشور که با تعصب و غیرت مثال زدنی خود، خیلی زود به یکی از مهره‌های اصلی و تاثیرگذار تیم ملی تبدیل شد. اوج درخشش او در تیم ملی در سال ۱۳۶۷ رقم خورد، جایی که دهداری بازوبند کاپیتانی تیم ملی را به بازوان توانمند او سپرد.
سال ۱۳۶۷ و راهیابی تیم ملی ایران به مقام سومی مسابقات جام ملت‌های آسیا با رهبری سیروس و همچنین قهرمانی ارزشمند تیم ملی در بازی‌های آسیایی پکن در سال ۱۳۶۹ با گل‌های حساس و تماشایی او، بخشی از افتخارات این بازیکن بزرگ در لباس تیم ملی بود.
سیروس پس از درخشش در تیم ملی، راهی تیم الاتحاد قطر (الغرافه قطر فعلی) شد و مدتی را در لیگ این کشور سپری کرد. او پس از بازگشت به ایران، بار دیگر پیراهن ملوان را بر تن کرد و با هدایت این تیم به قهرمانی جام حذفی ایران و راهیابی به مسابقات قهرمانی باشگاه‌های آسیا رسید.
اما مقصد بعدی سیروس تیم کشاورز تهران بود. تیمی که او پس از چند سال بازی در آن، هدایتش را بر عهده گرفت و موفق شد با این تیم به مقام سوم لیگ برسد.
اما سرنوشت برای سیروس قایقران برنامه دیگری داشت. او در هجدهم فروردین سال ۱۳۷۷ در حادثه‌ای تلخ و در حالی که فرزند خردسالش راستین را نیز به همراه داشت، در سانحه رانندگی جان به جان آفرین تسلیم کرد و جامعه ورزشی ایران را در اندوهی عمیق فرو برد.
سیروس قایقران اگرچه خیلی زود از میان ما رفت، اما نامش به عنوان اسطوره‌ای فراموش نشدنی در تاریخ ورزش ایران ثبت شد.
*دریغ از فرصت همکاری با سیروس در انزلی
مسعود باقری، پیشکسوت باشگاه ملوان، در گفتگویی با خبرگزاری تسنیم با ابراز تأسف از فراهم نشدن شرایط همکاری برای سیروس قایقران در انزلی، از خصوصیات اخلاقی برجسته او گفت.
باقری با اشاره به رفاقت دیرینه خود با سیروس قایقران از دوران نوجوانی تا بزرگسالی و دوران بازی در ملوان گفت: «زمانی که به انزلی برگشتم، سیروس بسیار مشتاق بود در بندرانزلی و تیم چوکا فعالیت کند اما متأسفانه شرایط همکاری برای او فراهم نشد و در نهایت به بندرعباس رفت.»
وی در ادامه با توصیف سیروس به عنوان الگو و نمونه‌ای بی‌بدیل در اخلاق و انسانیت، افزود: «سیروس به دنبال مال دنیا نبود و همیشه بخشنده بود. به یاد دارم یک روز برای بسیاری از نیازمندان فرش تهیه کرده بود. متأسفانه ما امثال سیروس را زود از دست می‌دهیم.»
*دست و دلبازی سیروس قایقران
نصرت ایراندوست، پیشکسوت و سرمربی اسبق ملوان، نیز در گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم از خاطره‌ای تأثیرگذار از دست و دلبازی سیروس قایقران گفت.
وی می‌گوید: «زمانی که در رضوانشهر مربی بودم از سیروس خواستم سری به تمرین تیم ما بزند. او به همراه مرحوم کامران به تمرین ما آمدند و ۲ ساک آبی بزرگ همراه خودشان آورده بودند. وقتی فهمیدیم برای همه بازیکنان ما ملزومات ورزشی تهیه کرده‌اند اشک در چشمانمان جمع شد.»
سرمربی اسبق ملوان با بیان اینکه بدون شک سیروس قایقران علاوه بر سبک ویژه بازی و رهبری منحصر به فرد درون زمین، به دلیل فضائل اخلاقی مثال‌زدنی خود به نامی ماندگار در تاریخ ورزش ایران تبدیل شده است، افزود: مردم‌دوستی، همراهی با اقشار مختلف جامعه و روحیه همدلانه او در کنار رهبری مثال‌زدنی درون تیمی، او را به چهره‌ای محبوب و الگویی مناسب برای ورزشکاران تبدیل کرده است.
انتهای پیام/
- نویسنده: تسنیم tasnimnews
